De flattener is een lens die het beeldveld nivelleert, omdat het door de primaire optiek licht verbogen wordt. Deze kromming zorgt ervoor dat sterren minder scherp worden weergegeven en richting de rand van het beeldveld worden uitgerekt op opnamen. De flattener, ook wel gezichtsveldvervlakker genoemd, corrigeert deze fout.
Het effect van gezichtsveldkromming is valt voornamelijk op bij kleine openingsverhoudingen (bijvoorbeeld van f/5 tot f/7) en grote camerasensoren (bijvoorbeeld in een DSLR-camera). Dan is het gebruik van de flattener de moeite waard. Astrofotografen kunnen dus foto's verwachten waarop de sterren tot aan de rand van de foto scherp zijn weergegeven. De flattener wordt tussen de telescoop en camera gemonteerd.
Deze veldvervlakker is ideaal voor refractors, zoals PrimaLuceLab Apochromatische refractor AP 120/900 ED Airy OTA of vergelijkbare optiek van andere fabrikanten.
In het ideale geval bevindt de sensor zich ongeveer 55 millimeter achter de flattener. Deze afstand wordt vrij goed bereikt met een spiegelreflexcamera (DSLR) met behulp van een T2-ring voor de camerabajonet (zie afbeelding rechts).
Bij gebruik van een astrocamera moet er rekening mee worden gehouden dat de sensor dichter bij de flattener zit dan bij een DSLR. De ideale afstand van 55mm kan worden hersteld door verlengstukken met een T2 schroefdraad te gebruiken. Voorbeeldberekening: De zeer populaire camera Atik 428EX Mono heeft een brandpuntsafstand van de flens van 13mm. Dit is de afstand tussen de flens en de sensor. Om de 55mm te bereiken, is een verlengstuk met een optische weglengte van ongeveer 42mm nodig.
